Nog even nagenieten van de HARC Historic 250

Jan-Bart Broertjes

Published: 15 December 2025

127

Nu we de kou een beetje vergeten zijn, neemt George Koopman ons mee terug naar Zandvoort voor een sfeerverslag waarin hij laat zien en vertelt wat er om de race heen zoal gebeurde.

Mijn ontvangst in de pitboxen van Stals, Bijster, de Laat, Vlaanderen, Rappange, en wie er nog verder aanwezig was, was wederom hartelijk. In de pits was er niet alleen veel technische praat en hulp, maar ook lekker warme soep en chocolademelk, koekjes, tosti’s, kortom, vanalles dat de innerlijke mens nodig heeft om een barre racedag door te komen. In de overige pitboxen waren vergelijkbare taferelen te zien, eigenlijk kon iedereen overal gewoon binnenlopen.

De lage temperatuur en regen zorgen er voor dat veel auto’s al aardig getest werden op betrouwbaarheid en rijdbaarheid tijdens de kwalificatie. Bij menig auto ging al snel de motorkap open, werden ruiten ontwasemd, raampjes geopend of juist gesloten. Die laatste perikelen waren er niet bij de deelnemende MX5-en, maar die kregen als beloning al het water en kou door het ontbrekende dak direct toegediend.

Na de nodige reparaties werden in de middag de auto’s in de pitstraat opgesteld. Omdat natuurlijk niet iedereen in de juiste volgorde aankwam, hadden de stevig ingepakte marshalls een flinke klus om alle auto’s middels een soort tetris voor gevorderden op hun startplek te schuiven. Turend op hun steeds natter worden papieren startopstelling, zetten ze uiteindelijk iedereen op zijn plek. Ook in de pitstraat en op baan was hun inzet wederom cruciaal om deze racedagen te kunnen houden. Vooraan het veld werd een bord met ‘3’ opgehouden, maar het was niet helemaal duidelijk of dat de tijd voor vertrek was of de temperatuur.

Toen iedereen de opwarmrondes, of liever de ontdooirondes, in ging, en de spray bezit nam van de baan, bleek dat de ledlampjes die sommige auto’s voerden maar zeer beperkt zichtbaar waren. Hoe later het werd, hoe minder deze deelnemers ook van de baan moeten hebben gezien. Wonderbaarlijk genoeg ging de start door de Tarzanbocht goed. Iedereen bleek zich toch te realiseren dat het een zeer lange race ging worden, die niet in de eerste bocht te winnen viel.

In de HARC 250 moet je minimaal 1 pitstop afwerken om de rijder, danwel de auto te wisselen. Vaak werd dit ook gebruikt om de auto bij te tanken, wat een ritueel an sich is. De enige auto die, voor zover ik kon zien, niet hoefde te tanken was de rode straat-BMW van Bikker/Király. Voor vele auto’s bleef het echter niet bij 1 pitstop. Schade van een spin, uitvallende motoren en koppelingen, of zelfs ruiten die volledig beslagen bleven, waren een reden om nogmaals in de pitstraat af te buigen. En omdat het zo’n lange race is, loonde het ook te proberen de auto weer rijdend op de baan te krijgen. Niet iedere auto was dat gegund, zo viel helaas ook de Davrian van Onno Vlaanderen uit. Die Davrian is overigens zo klein, dat je je afvraagt hoe de toch niet kleine Vlaanderen zich iedere keer weer in de auto weet te vouwen.

Bij de pitstops stond de strenge teamleider met stopwatch in de hand de minuut verplichte stoptijd af te tellen, om dan de wagen weer slippend de baan op te sturen. Door alle spins en crashes werden de paarse ‘code 60’ vlaggen regelmatig uithangen. Het kon 20 rondjes duren of een halve, maar daar kwam code 60 weer tevoorschijn. Met alle concentratie die rijden in de zware regen toch al vraagt, breekt dit iedere keer weer de concentratie. Kortom, iedereen had een zware race, maar toch waren het vooral blije gezichten die je zag. Voor de meeste deelnemers gold toch dat meedoen belangrijker was dan winnen. Na afloop van een stint zag je ook alle coureurs met veel stuurgebaren en schuivende vlakke handen aanduiden hoe glad het wel niet was. Jan-Wim Stals wist bovenop het Scheivlak zelfs drie pirouetjes achter elkaar te draaien zonder gevolgen.

Tegen de tijd dat de finishvlag werd gezwaaid, was deze al amper meer waar te nemen. De regen was gestopt, maar dat maakte het zicht op de steeds donker wordende baan amper beter. Kortom, ook deze HARC 250 was geslaagd, waarmee iedere deelnemer vol heroïsche verhalen warm kon worden in Mickey’s en tevreden dat de natte baan ze niet klein had gekregen weer naar huis kon rijden.